1 ) Soçi Zirvesi'nde alınan kararla askerî-istihbarî-siyasî kurumlarımızla birlikte bir "parçası" ve "iştirakçisi" olduğumuzu ilan ettiğimiz “Suriye’de Siyasi Çözüme Geçiş Süreci”; tıpkı geçmişte ayrılıkçı Kürt hareketiyle 3,5 yıl yürüttüğümüz ve neticesinde egemenlik haklarımıza ağır hasarlar aldığımız Çözüm Süreci gibi “sahte" bir barış sürecidir!

Bu sahte barış sürecinin sürecin asıl amacı, uzun güney sınırımız boyunca “rezerv alanlar” oluşturan Suriye’nin kuzeyinde konuşlu CENTCOM ve PKK/YPG kapasitesine, orta ve uzun vadede “meşrûiyet” ve “rıza” üretmektir!

Denize düşen yılana sarılır misali “zorunlu” olarak müttefik olduğumuz ama sahile çıkmamıza rağmen hâlâ “tedbirsiz” davranmaya devam ettiğimiz Rusya; Irak'tan Akdeniz Havzasına kadar, Suriye'nin kuzeyinde 911 km'lik sınırımız boyunca oluşturulması tasarlanan Kürt Koridoru Projesi hususunda ABD-İsrail-Suud ile mutabıktır!

Bu açıdan bakıldığında, Suriye’de geçilmesinde mutabık olunan siyasi sürecin, Suriye barışıyla alakası yoktur! Çünkü ABD/CENTCOM/PKK/YPG ve türevleri tüm kapasiteleriyle birlikte Suriye topraklarının %30’unu işgal etmiş halde iken ve başta Türkiye olmak üzere bölgeyi tehdit etmeye devam ederken bu mümkün değildir.

Türkiye şu anda iki büyük tehlike ile yüz yüzedir:

İlki, Ortadoğu’da devlet altı örgütlenmelerle işbirliğine girerek “Kürt Koridoru Mimarisini” sevk ve idare eden, yeri geldiğinde ABD devlet yönetim ve diplomatik prensiplerini bile ihlal edebilecek bir yapıya sahip olan, EUCOM (ABD'nin Avrupa’daki askeri operasyonlarını yürütmekten sorumlu komutanlık.) ve NATO’dan bağımsız şekilde Türkiye ile etkileşime girebilen, Suud ve İsrail için örtülü yedek-ordu teşkil ettiren, içeride FETÖ geriletilip tasfiye edildikçe Türkiye’ye dönüklüğünü ve agresifliğini daha da arttıran CENTCOM.

İkincisi, zorunlu ve yeni müttefikimiz Rusya/Putin’in, ABD-CENTCOM’un ve dahî taşeronları YPG/PYD’nin Suriye’den çıkışı hakkındaki talep ve ısrarlarına rağmen, Türkiye’yi “siyasi çözüm müzakerelerinin” başlatılmasını kabul etmesi yönünde (başta S-400’lerin teslimatı olmak üzere, başka kozları da ileri sürerek) iknaya çalışmasıdır.

Malumunuz CENTCOM’un varlığı ve ürettiği tehlikelerle alakalı belki en fazla yazanlardan biriyim… Hatta CENTCOM’un ve Suud’un Türkiye’nin en cari iki düşmanı olduğuna dair müstakil analizlerimizde oldu:

Ülkeyi on altı yıl boyunca tek başına yöneten siyasi iktidarın; kâideli devletten şahsî devlete adım atmasının akabinde girişilecek olan ilk Başkanlık Seçimi arefesinde, ülkenin kurucu lideri Atatürk’ü son günlerde sıkça gündemine alması, hatta CHP’nin elinden kurtarılması gereken bir değer olarak kamuoyuna lanse etmesi, siyasi gündemin ana konularından biri oldu.

Bu hamle siyasi iktidarın “çekirdek” kadro ve seçmeninin bir kısmında şaşkınlık, bir kısmında ise hayal kırıklıklarına yol açtı. Her ne kadar birileri Atatürk Açılımını Türk siyasetinde baskın konumu bulunan muhafazakâr söylem bakımından bir dönüm noktası saysa da, bu hamlenin siyasi iktidar ve ona müzahir çevrelerin dışındaki hedef kitle üzerinde her hangi bir karşılığının ve inandırıcılığının olmadığını düşünüyorum…

Peki, Sayın Erdoğan'ın başlattığı bu Atatürk Açılımını nasıl okumamız lazım? Son dönemlerin popüler kavramlarından birisi “büyük resme bakmak” ya... Biraz da biz bakalım:

Türkiye’nin aksine, uluslararası ilişkilerde unutkanlığa düşmeyen, devlet hafızasına sahip bir ülke olan Rusya, dünyadaki diğer nüfuzlu ülkelerin aksine “sürdürülebilir” müttefik ilişkisi yok denecek kadar az olmasıyla da bilinir…

250 yıllık tarihi tecrübelerimizle de sabittir ki; bırakın karşı cephelerde olmayı, müttefikken bile en hafif tabirle “temkinli” olunması ve hayal kırıklığı oluşturan hamlelerine her an hazır olunması gereken bir ülkedir Rusya. Hatta ve hatta, barış zamanlarında yahut çıkarlarımız ortakken bile bizi sinsice satışlarıyla maruftur! İşte, “Domuzdan Post Rus’tan Dost Olmaz!” sözü, Türk-Rus ilişkilerinde yaşanan ve yaşatılanların özetidir.

Malumunuz bilhassa 15 Temmuz Darbe Girişimi’nden ve ABD’nin alenî hasımlığından sonra, “denize düşen yılana sarılır” misali “dengeler adına” sarıldığımız Rusya ile “zorunlu” bir ittifaka girdik… Belki o şartlarda olması gereken buydu ve bu birliktelik kısa vadede konjonktürel sorunların üstesinden gelmemize de yaradı…

Ama unutulmasın ki, Rus politbürosu da bu anlamda Türkiye’nin kendileriyle olan ortaklığını, ABD-AB-NATO’ya karşı koz olarak kullandığının farkındalar.

Gelinen aşamada işler, yukarıdaki tespitlerimiz istikametinde ilerliyor. Rusya, tarihsel süreçteki içerikle “aynıyla vaki” gelişmelere ve “satışlarına” imza atmaya devam ediyor.

Geçtiğimiz hafta, kamuoyu indinde layık olduğu ilgi ve alakayı yeterince göremeden diğer gündemler arasında kaynayan/kaynatılan önemli bir olay yaşandı…

Cumhurbaşkanlığı himayesinde İstanbul’da düzenlenen Uluslararası Şehir ve Sivil Toplum Kuruluşları Zirvesi’nde söz alan Sayın Erdoğan “İstanbul müstesna bir şehir; Ama biz bu şehre ihanet ettik, hâlâ da ihanet etmeye devam ediyoruz. Bende bundan sorumluyum..." şeklinde nedamet dolu bir beyanda daha doğrusu itirafta bulundu… Sayın Erdoğan bu itiraf dolu beyanına henüz noktayı koymamıştı ki, salonda bir alkış tufanı koptu!

Aslında bu konu hakkında dikkatleri üzerine çekmek istediğim husus, Sayın Erdoğan’ın bu çarpıcı itirafı değil!

Çünkü “ihanet ettik” itirafı; “kandırıldık, yanılmışız, aldanmışız” itiraflarının sadece son halkası… Bence üzerinde önemle durulması gereken husus, "ağır" içeriğine rağmen bu beyana salonda şahitlik eden kitlenin bu beyanı ve itirafı alkışlarla karşılamasıdır!

Her ne kadar Sayın Erdoğan ve iktidar networku 25 Eylül Bağımsızlık referandumu konusunda Barzani'ye yönelik mesafeli adımlar atsa da, Hükümet içerisindeki etkin bir siyasi ve bürokratik kesim, Barzani’ye “politik çıkış kapısı" aralamakta ısrar etti!

Geçen yazımda âcizane şahsımın da dillendirdiği “Eğer Türkiye, 25 Eylül Barzani referandumu öncesinde çok önemli birkaç politik ve askeri tedbiri devreye soksaydı bu referandum yapılmazdı” tezinin hâlâ bir karşılığı ve haklılığı varsa işte bu ısrardan ötürüdür!

Gerçektende, Hükümet içerisinde ve bürokratik kapasite içerisinde, Sayın Erdoğan’a; Barzani’yi ayakta ve prestijli tutacak “somut” şartları temin etmesi hususunda “müddet” politikası izlemeyi tavsiye eden ve Barzani’yi sıkıştığı politik mevziden çıkarmayı telkin eden etkin bir kesim vardı…

Ta ki, 16 Ekim 2017 Merkezî Irak Hükümeti’nin başarılı Kerkük hamlesine ve önceki gün toplanan MGK’da alınan kararlara kadar…

11 Eylül 2017 Tarihli "ABD’nin Zafer Çağlayan Kararı Ne Anlama Geliyor?" başlıklı yazımızı şöyle bitirmiştim: "... Malumunuz 15 Temmuz’da ABD parmağı var iddiası ülke yöneticilerince dillendirildi. Bununla alakalı ciddi karinelerde var… Bizim yargımız da Türkiye’nin çıkarlarına zarar verdiği ve egemenlik haklarına ağır hasarlar verdiği gerekçesiyle dönemin ABD yetkililerini gıyabında tutuklasın! Türkiye’de “Mukabele bi'l-misl” hamle yapsın!"

Geçen hafta, darbe girişimiyle iltisaklı dâhili ve harici ABD’li askerî ve siyasî “asıl failler” malumken, ABD ile (kıyısından-köşesinden de olsa) “resmi” bir irtibat kurularak gönlümüzden ve fikrimizden geçtiği şekliyle, hem operatif hem de hukuki bir hamle yapıldı…

ABD Ankara Büyükelçiliği personeli olarak açıklanan Metin Topuz, MİT operasyonuyla yargı önüne çıkarıldı ve 15 Temmuz Darbe Girişimi'ndeki rolü ve FETÖ üyeliğinden tutuklandı! İstanbul Cumhuriyet Başsavcılığı’nın ABD Büyükelçiliği çalışanı M. Topuz’u tutuklamaya sevk yazısında; ABD'nin, darbe girişimcilerinin irtibatlığı olduğu istihbarat servisinin ait olduğu ülke olarak olduğu tescillendi. Bu elçilik görevlisinin de asıl faillere "aracılık görevi" üstlendiği ifade edildi…

Sayın Erdoğan ve iktidar networku, 2008’den beri sürekli ertelenen Barzani'nin “Bağımsızlık Referandumu”nun yeniden son dakikada iptal edileceğinden emindi!

Daha önce olduğu gibi, Barzani’ye bağımsız devlet ilanına gerek kalmaksızın, onu ayakta ve prestijli tutacak “somut” şartları temin ederek ve Barzani’ye avantajlı politik ve askerî kapı aralayan politikalar üreterek gidebildiği yere kadar bu ilişkileri taşımayı tasarlıyordu…

Resmi olarak tanınmamış yani devlet olmamış dolayısıyla ‘bayrak’ sahibi olmayan Kürdistan renklerini, Türk bayrağının yanına koyup ülkede “resmi” ağırlamalar ve salon toplantılarından miting meydanlarına kadar “Irak Bölgesel Yönetimi” yerine ısrarla “Irak Kürdistanı” demeler gibi jestlerle mevcut politik devinimi sürdürmek istedi…

Neydi Sayın Erdoğan'ın gerçekleştirdiği ABD ziyareti öyle..?

New York'ta ABD Başkanı Donald Trump'ın Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan sonrası yapılan görüşmelerde "dostum" hitapları ve karşılıklı komplimanlar havada uçuştu. Bununla da yetinilse çok iyiydi; ABD politbürosu girdisi çıktısı, oturdusu kalktısıyla toplam 50 dakika süren bir görüşmenin sonunda bize 11 milyar dolarlık yolcu uçağı alımını kitledi!

Nedense bu anlaşma bize Amerika'nın, Katar'ı teröristlere yardım ettiğini ilan etmesinden iki hafta sonra Katar'ın 12 milyar dolarlık Amerikan savaş uçağı alımını ve bunun sonrasında Amerika'nın diğer Arap ülkeleri ve Katar arasındaki husumeti sonlandırılması çağrısı yapmasını hatırlattı!

Çok mu lazımdı bu 11 milyar dolarlık uçak alımı?

Almanya ile yaşadığımız kriz başta Hollanda krizi gibi algılandı… Malumunuz; Hollanda’nın 15 Mart 2017 seçimine, Türkiye’nin ise 16 Nisan 2017 referandumuna hazırlandığı süreçte iki ülke arasında bir kriz yaşanmış, her iki ülkede bu krizi popülist politikalara dönüştürüp kendi seçmen tabanını konsolide etme gayreti içine girmişti...

Şu sıralar Almanya ile Türkiye arasında yaşananlar; bir nebze iç politik manevra alanını genişletmek için olsa da, iki ülke yöneticileri aslında birbirlerine değil de kendi seçmenlerine seslense de, aslında sorun sanıldığından daha ciddi…

Yani Hollanda ile yaşanıldığı gibi, Almanya’da Eylül ayında seçim bittikten sonra iki taraf da eski haline dönecek gibi değil…

Son iki ayda iki ülkeyi krize sürüklediği öne sürülen; Türkiye'den Almanya'ya FETÖ ve PKK mensuplarının iltica taleplerinin kabul edilmesi, İncirlik ve Konya NATO üslerinde Almanya orijinli müdahaleler, karşılıklı casusluk suçlamaları, Türkiye'de tutuklanan Alman vatandaşları gibi konular bizce "tâli" ve "görünen" sebeplerdir...

Almanya-Türkiye gerginliğini gerginliğin “gerçek” nedeni/nedenleri bizce şöyle: